Iedereen doet het.
Aan het einde van het jaar zie je het iedereen doen. De overdenkingen over het afgelopen jaar de ether in gooien.
Laten zien hoe goed het gegaan is met hun bedrijf.
Hoeveel klanten er geweest zijn en hoeveel omzet er gedraaid is (en dat jij dat ook kunt gaan halen).
Jubelend over het nieuwe jaar en de nieuwe plannen schrijven.
Alvast warm maken en laten inschrijven voor cursussen, programma’s en opleidingen die nog niet bestaan.
En misschien in de loop van het jaar ook niet gaan ontstaan.
En eerlijk toegegeven, dat stond bij mij ook op de planning voor dit blog.
Want ja ik heb een geweldig jaar gehad.
Veel nieuwe consultanten en therapeuten die de opleidingen hebben afgerond en aan het netwerk zijn toegevoegd.
Consultanten en therapeuten die net begonnen zijn of gaan beginnen en waar ik nog een jaar intensief mee ga samenwerken.
En ja er komen nieuwe ontwikkelingen aan, maar ik weet nog niet hoe en wat, dus houd ik het nog voor mijzelf
Toch heb ik besloten deze laatste blog van 2022 anders in te steken.
Geen overpeinzing over mijn businessjaar, maar een overpeinzing van de dingen die ik om mij heen zie en hoor en die mij raken en waar ik verandering in wil brengen.
De reden waarom ik doe wat ik doe.
Dat is dat ik om mij heen zie dat steeds meer paarden en honden gezondheidsproblemen aan het ontwikkelen zijn.
Problemen die helemaal niet hoeven te ontstaan, als eigenaren eerder de signalen zouden opmerken dat er iets aan de hand is met hun dier.
Ik heb hier uitgebreid over geschreven in mijn e-books en ook in de gratis module van de opleidingen komt dit naar voren.
De signalen waarvan eigenaren denken dat het bij hun dier hoort, maar die noodkreten van het lichaam zijn dat er iets aan de hand is.
Denk bijvoorbeeld aan schilferige en vettige vacht, jeuk, oorsmeer, neusloop, ruikende ontlasting of vaak diarree, koliek of mok. Deze klachten worden door veel eigenaren (en dierenartsen) als “normaal of niet ernstig” gezien.
Fase 1 van een ziekte.
Als je weet hoe het Reckeweg systeem in elkaar zit, dan weet je dat dit de signalen van fase 1 van een ziekte zijn. In deze fase probeert het lichaam zich te ontdoen van allerlei afvalstoffen die voor ziekten kunnen zorgen als ze langer in het lichaam blijven.
Maar wat zien we vaak.
Er worden middelen gegeven die de jeuk tegengaat, er wordt gewassen met allerlei shampoos en chemische middelen om zo de vacht weer te laten glimmen, oren worden behandeld met een cleaner met een antischimmel of -gistmiddel erin.
En wat doen we dan, we drukken de ziekte dieper naar binnen.
Met alle gevolgen van dien, want als symptomen van buitenaf onderdrukt worden, dan beweegt de aandoening zich naar binnen waar het uiteindelijk organen kan beschadigen.
In de eerste fase van een ziekte hebben we als natuurgeneeskundigen veel mogelijkheden om te ondersteunen, zodat de ziekte niet naar binnen slaat en het dier niet nog zieker wordt.
Neem bijvoorbeeld een hond met terugkerende diarree. Vaak heeft de dierenarts al van alles geprobeerd en uiteindelijk wordt het advies om de hond op hypoallergeen voer en corticosteroïden te zetten, want het zal wel een voedingsallergie zijn.
Terwijl de diarree ook een andere oorsprong kan hebben, zoals een beschadigde darmflora, teveel koolhydraten in de voeding, mentale problemen, beschadigde darmwand, reactie op chemische middelen enzovoorts.
Diarree is vaak een teken dat iets versneld het lichaam uit moet.
Onderdrukking zorgt voor verergering van de ziekte.
Door het onderdrukken van de diarree, wordt de ziekte juist het lichaam in gewerkt en kan er nog meer beschadigen dan de darmen.
Helaas is dit kennis die niet aanwezig is bij eigenaren, waardoor vaak klakkeloos meegegaan wordt in het advies van de dierenarts.
En geef de eigenaren eens ongelijk, want zonder de andere kant van het verhaal kun je geen goede overweging maken of het advies dat gegeven wordt wel goed is voor je dier.
Daar zit het punt dat mij raakt en waar ik verandering in wil brengen.
Het aanrijken van kennis aan eigenaren, zodat ze alle opties voor hun dier kunnen overwegen en een goede keus kunnen maken.
Serieuze casus met verdrietige afloop.
Zo kwam via een cursist een paard op mijn pad. Een paard met zadel en singelnijd, maar waarbij het tijdens het rijden nog wel redelijk ging. Qua training en harnachement was alles al bekeken.
Het paard was regulier nagekeken en behandeld voor spat en lichte artrose rug. Verder was er niet veel te vinden.
Er was gevraagd of wij mee konden kijken met deze casus.
En er waren best nog wel wat opties voor dit paard.
De spieren en fascie waren nog niet nagelopen en behandeld, er was nog niet gecontroleerd op blokkades en organen waren ook nog niet meegenomen in het verhaal.
Maar helaas toen de reguliere behadeling uitgewerkt was kreeg de eigenaar het advies het paard dan maar te laten inslapen, want volgens de behandelaar was er niets meer te doen.
De eigenaar wist nog niet van de opties die wij nog hadden liggen, maar heeft terplekke het paard laten inslapen. Het paard was nog maar 15 jaar jong.
Hier heb ik het op zo’n moment erg moeilijk mee, want wat had de eigenaar gedaan als ze wel alle opties van zowel regulier als complementair had geweten?
Had ze dan alsnog dezelfde beslissing gemaakt of het paard een 2de kans gegeven.
Zoveel mogelijk kennis delen.
Vandaar dat ik zoveel mogelijk deze kennis wil delen door goede consultanten en therapeuten op te leiden, die hun kennis weer kunnen delen met de diereigenaren.
Zodat we een olievlek krijgen, waarbij steeds meer eigenaren zelf meer kennis krijgen en weten waar ze kennis kunnen vinden en zo een weloverwogen beslissing over de gezondheid van hun dier kunnen maken.
Dit is wat ik de afgelopen jaren heb gedaan en het komende jaar zal blijven doen.
En ik hoop dat jij mij daarbij gaat helpen door ook je kennis, hoe veel of hoe weinig die ook is, te delen met de mensen om je heen.
Zodat we samen ervoor zorgen dat onze dieren gezond oud kunnen worden.
